انواع ویولن + عکس هر مدل

ویولن الکتریک

ویلن الکتریک با داشتن یک خروجی الکتریکی برای صدای خود مجهز شده است و معمولاً دارای بدنه‌ای فلزی است. این نوع ویولن اولین بار در سال ۱۹۲۰ توسط استاف اسمیت در موسیقی جاز و بلوز مورد استفاده قرار گرفت.

صدای ویولن الکتریک به‌طور خاص برای موسیقی راک، پاپ و سبک‌های دیگر مناسب است. این ویولن‌ها با بدنه‌ای فلزی، طراحی غیر سنتی و مینیمالیستی دارند که برای کاهش وزن آنها طراحی شده‌اند، بنابراین معمولاً شبیه ویولن آکوستیک با بدنه نرمال نیستند. ویولن‌های الکتریک ممکن است از تعداد بیشتری سیم نسبت به ویولن‌های آکوستیک استفاده کنند.

سیگنال‌های ویولن الکتریک، مشابه گیتارهای الکتریک، از طریق پردازش‌های الکترونیکی برای دستیابی به صدای مطلوب به وجود می‌آیند. این ویولن‌ها معمولاً از پیکاپ‌های مغناطیسی یا فیزوالکتریک استفاده می‌کنند، که در پیکاپ‌های مغناطیسی، رشته‌های ویلن باید از جنس آهن باشند.

ویولن به دلیل سازگاری آن با فرهنگ‌های مختلف و حضور در موسیقی‌های ملل مختلف، جهانی شناخته می‌شود. از جمله سازندگان معروف این ساز، می‌توان به گاسپارو برتولونی ایتالیایی اشاره کرد، که برخی آن را مخترع ویولن می‌دانند. او آموزش به بهترین سازنده ویولن جهان، یعنی آنتونیو استرادیواری ایتالیایی را نیز داده است.

ویولن آلتو

ویولا، که به نام‌های آلتو یا ویولن آلتو هم شناخته می‌شود، سازی است که ساختار و قرار گیری آن شبیه به ویولن است و بیشتر در هم‌نوازی‌ها، به‌ویژه در ارکسترهای سمفونیک و موارد مشابه کاربرد دارد. این ساز از ویولن کمی بزرگتر است و صدای منطقه متوسط خانواده ویولن را ارائه می‌دهد، با صدایی کمی بم‌تر از ویولن و زیرتر از ویولن‌سل.

سیم‌های ویولا از نت لا تا نت دو به ترتیب لا، ر، سل و دو هستند که به‌طور منظم با فواصل پنجمین نت زیر هم قرار می‌گیرند. نت لا که بیشترین بسامد ۴۴۰ هرتز را دارد، ششم بزرگ بالاتر از نت دوی وسط پیانو قرار دارد. نت‌های ویولا با استفاده از کلید دوی خط سوم نواخته می‌شوند. وسعت صدای ویولا از نت دو، دو اکتاو بم‌تر از نت دوی بین پنج خط حامل در کلید سل، تا نت ر، دو اکتاو بالاتر از نت ر بین پنج خط حامل در کلید سل می‌باشد.